Aan het weer daar kan je niets aan veranderen, zeuren helpt echt niet.
Ik heb hier een natuurliefhebber en een graag wandelende hond ter beschikking, dus reden wij naar het
Verdronken Land van Saeftinge.
Heerlijk was het er, weinig mensen, we leken wel een beetje alleen op de wereld met enkel natuurlijke geluiden.
We genoten van de zuurstof en hadden even het gevoel alsof we in een stripverhaal zaten, zo mooi.
Ik zei het tegen vogelzoon, blijven we zitten, we gaan niet meer weg ;0)
Met tegenzin zijn we terug gereden, na eerst even deze foto te nemen, met de achternaam van mijn lief en mijn kids.
Ja dat kon ik niet laten en misschien print ik hem wel eens af voor op een pennenpot voor op de Vercautertjes hier in huis hun bureau, alhoewel een helblauwe hemel mooier zou zijn.
Of ik ga nog eens terug, leuk buren als je niet al ter ver van de Nederlandse grens woont. |