 |
| Ons hondje was overleden in 2006, hij leefde in huis en was een deel van ons gezin, het verdriet was groot en hij was onvervangbaar. Na twee jaar knaagde het gemis van een dier in huis, maar een hond zag ik niet zitten. Hoe hard de kinderen ook zeurden ik ging er niet op in. Tot de oudste naar huis kwam in 2008 met een verhaal van een katertje dat al 8 weken was en waar de tante van zijn vriend niet vanaf geraakte, en dat arme beest wat moest daar nu mee. En mama een kat is toch geen hond en er is terug wat leven in huis. Zo speelde de oudste op mijn gevoel en eerlijk ik miste dat gezellige dierlijke leven in huis. En zo kwam dé Marcel |
 |
| Het is nen speciale onze Marcel, hij heeft het niet voor vreemden, bij vreemden doet hij graag uit de hoogte, maar aan ons gezin is hij zeer genegen. |
 |
| Soms heeft hij trekjes van de gelaarsde kat uit Shrek. Stoer, beetje hautain en met van die grote ogen pakt hij je helemaal in. |
 |
| En soms (vaak zelfs) heeft hij Garfieldmanieren, hij eet heel graag lasagne en is liever lui dan moe. Hij heeft zijn lievelingsplekjes om te slapen, hond Luna en kater Maurice worden deskundig op de hoogte gebracht dat het zijn plekje is. |
 |
| Soms is hij een poessie, dan sabbelt hij op een zacht dekentje en duwt met zijn pootjes als een kitten dat melk drinkt bij zijn moeder. |
 |
| Soms vangt hij, nee geen kikkers. Kikkers zijn zijn ding niet (gelukkig). Bovendien mag het gras niet te nat zijn want dan loopt hij met lange poten door het gras ( tegen zijn zin dus) en schud na iedere pas zijn natte poten. Wat vangt dit katteninstinct dan? In het begin babymuisjes en babyvogels, zielig. Je zag hem ook wel eens uit de appelboom vallen op weg naar zijn prooi, wat dan weer hilarisch was. Nu hij 3 jaar wordt durft hij het grote spul aan en komt soms zwierend met een rat in zijn bek, die legt hij dan fier aan de achterdeur als cadeautje. Ja de Marcel ziet ons graag;-) |
8 opmerkingen:
katten zijn zalig !!!!!!!
Wat een schatje,vooral de eerste foto vind ik geweldig een kat die ons toelacht. Groetjes Esther.
ooohhh, zo lief die Marcel!
Een hond is inderdaad onvervangbaar, ik mis mijn hond nog steeds en denk niet dat ik ooit nog een andere zou willen...
Marcel lijkt wel een geweldige poes :) En die lange poten, grappig!
Marcel is ook wel een leuke naam, de onze is pineaux. :-)
Geweldig, de marcel! Stoer, en toch ook heel lief.
hij lijkt net op mijn kat Feta (rara naam denk je miss, maar heb hem gekregen van mensen met een Grieks restaurant:)
@Dietlinde; ik vind het best wel leuk gevonden Feta, zeker als je weet hoe het in elkaar zit. Hier kozen de kinderen de naam, en op de een of andere manier past het wel bij hem.
Een reactie posten