Ik heb een haat en liefde verhouding met paarden



Paarden, ik vind ze mooi van ver.
Maar van dichtbij sta ik doodsangsten uit en dat ruiken ze.
Ik vind ze immens groot en vooral onvoorstelbaar



Hoe dat komt?
Bizar want ik had als kind een pony en zat daar met veel plezier op.
De schrik is waarschijnlijk ontstaan door het paard van onze papa.
Dat beest sloeg altijd op hol bij hevig onweer, ooit stond hij eens in onze gang
( we waren aan het verbouwen en het beest had van schrik de voorlopige deur ingebeukt)
En bij een ander onverwacht onweer was onze papa er mee op de baan met een sulky, het beest is met wagen en al beginnen steigeren, onze papa kwam er niet al te goed vanaf, gebroken ribben en zo.
Ik denk dat ons mama de schrik toen onbewust op mij geprojecteerd heeft.

En toch kan ik er ook van genieten om er naar te kijken, dartelend in de wind.
Of lopend in kuddes in de Camargue.
Of documentaires over de shetlandpony , of de paarden in Mongolië of zuid Amerika in het wild
of gewoon hier bij ons aan de kust.
En om er eentje te maken heb ik ook geen angst, dat is alleen maar genieten.